SAMONT NE N’IEL DEGUN TËMP
Perdët l ëssa pa bën bele dit artisć y musizisć
de tant che a dut dëssen lascé si tëmp, sciche ai culeziunisć
che tlupa adum frata y frata, udan n senificat te chël i fej
ma la pascion che regor te si sanch, i fej viver n pesc.
Bob Dylan dijova che la respostes nia dates dal tëmp,
ie n mistere, les ie sufledes tl vënt.
Y la chitara de De André cuntova dl cumpani scherpënt
dla blëita tl fën di lauranc, de ch’i fanc stanc
o dl se lascé vizië da na bocia de rojula, ne sons mieno sanc
y che i ciofes plu biei nasc dala ciorda, nia dai diamanc.
Udëis’a? La trieva y l otium ne cëla nia sun l’ëura
l paster leva su dal linzuel, permò canche cherd la cëura.
Ma nëus, stlaves dl feragost,
dl davanië a fosch
y dl pië via cun stress, per pensé bele inò al unì de reviers
ne udon d’inviern nia ëura che l vënie inò l instà... per se lamenté dl fiers.
Ma l ie na foto che te mi lecorc de pitl mut ie mbruceda
cassù, danter i mejesc sparpaniei ora sota Secëda.
Uniun che passova ntlëuta pra medel cun la fruent de suà nperleda
jiva a varons, belau che l ëssa messù mo salvé na jufa brunsleda.
Y pona ti cialan su sun Sas Rigais, me lecorde, univel bravà
de tan puech giut che l ova adurvà (Doi ëura y vintsetmenuc... ma la à bën butà!)
Belau sciche sce l fossa stat na garejeda contra l tëmp
nfat sce l manaciova de burdlé ju, adum a vel’armënt.
Samont ne cunësc nia l tëmp.
Ti cialan al saludé dl di, canche Resciesa se ntënj dl orancen dla lecurdanza
y n sënt tl’ana l sandlutì dut t’un: veciaia y junanza.
Doi balarins che raida, ti autan l spinel ala roda dl tëmp
aicei da na sëula mujiga, da danter i trames de tublà,
l stuné de n miaulamënt.
Ne son propia nia plu boni de aspité, l tëmp ie scioldi y costa
ne on nia plu dl’aurela de aspité dan n acuarium... la resposta.
De stè a sosta sota n lën per udëi bel plan n fonch spizulé,
y canche se fermon dan n furmië, ti dijon ala pitles de se spazé.
L’ëura da sablon dla vita ie n pëis che on tëma che nes suplësc
son sun l Titanic dla gheneda, che cun nëus arsësc.
La ferates ala stazion, les passa via jan ora per l mond lonch y lerch
ma nëus, nëus on for mé de tëma de ruvé massa tert.
Y ntan che auzon l nés per ti cialé ala gran ëura digitela dla stazion,
ne udons nia a mespies la trieva dl barbon
... y nsci inò n’autra storia perdons.
Na lijënda crazënta che pudëssa abelì nosta vita,
na vita zënza ëura da brac,
fata de sauté scihe tei mac, da dutores a aucac.
N spazamënt: belau da minè che te brea da dessot ons fiertrac.
ma permò cin’ dan la dodesc, se rendon cont de cie musciac!
Che son stac a dediché nosc tëmp su per chisc aparac
ntan che ne savon pu nianca plu da senté patac.
Dan l chino śara dla vita, pudons urmei mé plu zaré ju i placac
ajache per gauja dla tëma de pië via,
ons arjumà l plu bel viac.
de tant che a dut dëssen lascé si tëmp, sciche ai culeziunisć
che tlupa adum frata y frata, udan n senificat te chël i fej
ma la pascion che regor te si sanch, i fej viver n pesc.
Bob Dylan dijova che la respostes nia dates dal tëmp,
ie n mistere, les ie sufledes tl vënt.
Y la chitara de De André cuntova dl cumpani scherpënt
dla blëita tl fën di lauranc, de ch’i fanc stanc
o dl se lascé vizië da na bocia de rojula, ne sons mieno sanc
y che i ciofes plu biei nasc dala ciorda, nia dai diamanc.
Udëis’a? La trieva y l otium ne cëla nia sun l’ëura
l paster leva su dal linzuel, permò canche cherd la cëura.
Ma nëus, stlaves dl feragost,
dl davanië a fosch
y dl pië via cun stress, per pensé bele inò al unì de reviers
ne udon d’inviern nia ëura che l vënie inò l instà... per se lamenté dl fiers.
Ma l ie na foto che te mi lecorc de pitl mut ie mbruceda
cassù, danter i mejesc sparpaniei ora sota Secëda.
Uniun che passova ntlëuta pra medel cun la fruent de suà nperleda
jiva a varons, belau che l ëssa messù mo salvé na jufa brunsleda.
Y pona ti cialan su sun Sas Rigais, me lecorde, univel bravà
de tan puech giut che l ova adurvà (Doi ëura y vintsetmenuc... ma la à bën butà!)
Belau sciche sce l fossa stat na garejeda contra l tëmp
nfat sce l manaciova de burdlé ju, adum a vel’armënt.
Samont ne cunësc nia l tëmp.
Ti cialan al saludé dl di, canche Resciesa se ntënj dl orancen dla lecurdanza
y n sënt tl’ana l sandlutì dut t’un: veciaia y junanza.
Doi balarins che raida, ti autan l spinel ala roda dl tëmp
aicei da na sëula mujiga, da danter i trames de tublà,
l stuné de n miaulamënt.
Ne son propia nia plu boni de aspité, l tëmp ie scioldi y costa
ne on nia plu dl’aurela de aspité dan n acuarium... la resposta.
De stè a sosta sota n lën per udëi bel plan n fonch spizulé,
y canche se fermon dan n furmië, ti dijon ala pitles de se spazé.
L’ëura da sablon dla vita ie n pëis che on tëma che nes suplësc
son sun l Titanic dla gheneda, che cun nëus arsësc.
La ferates ala stazion, les passa via jan ora per l mond lonch y lerch
ma nëus, nëus on for mé de tëma de ruvé massa tert.
Y ntan che auzon l nés per ti cialé ala gran ëura digitela dla stazion,
ne udons nia a mespies la trieva dl barbon
... y nsci inò n’autra storia perdons.
Na lijënda crazënta che pudëssa abelì nosta vita,
na vita zënza ëura da brac,
fata de sauté scihe tei mac, da dutores a aucac.
N spazamënt: belau da minè che te brea da dessot ons fiertrac.
ma permò cin’ dan la dodesc, se rendon cont de cie musciac!
Che son stac a dediché nosc tëmp su per chisc aparac
ntan che ne savon pu nianca plu da senté patac.
Dan l chino śara dla vita, pudons urmei mé plu zaré ju i placac
ajache per gauja dla tëma de pië via,
ons arjumà l plu bel viac.